Wniebowstąpienie Pańskie

Nie płaczemy nad tymi,

Którzy odeszli.

Płaczemy nad pustką,

Którą po sobie zostawili.

Płaczemy nad każdą niewykorzystaną chwilą,

Którą mogliśmy spędzić razem

Płaczemy nad każdym niewypowiedzianym słowem;

„Kocham, przepraszam, dziękuję”

Płaczemy nad każdym uśmiechem

Uściskiem, wszystkim..

Co się nie dokonało,

A przecież mogło.

Oni są już gdzieś tam na drugim brzegu

Widzą,

Słyszą,

Patrzą,

Pamiętają,

I czekają,

By dopełnić to,

Co nie zostało zakończone tu na Ziemi.

Wniebowstąpienie Jezusa jest wydarzeniem, które pozostawiło niezatarty ślad w pamięci pierwszych uczniów, i dlatego znajdujemy jego opis w Ewangeliach i w Dziejach Apostolskich. Czterdzieści dni po zmartwychwstaniu Jezus zaprowadził swoich uczniów na Górę Oliwną, „ku Betanii” i „kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba” (Łk 24,50-51). Oni oczywiście dalej stali w miejscu i patrzyli w górę, ale wtedy dwaj aniołowie napomnieli ich słowami: „dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo? Ten Jezus […] przyjdzie tak samo, jak widzieliście Go wstępującego do nieba” (Dz 1,11).

św. Jan Paweł II